Dyskowiec paletka
Pochodzi z większości terenów części południowej Ameryki. Ryby akwariowe te tworzą dużo odmian lokalnych, które kiedyś brane był za różne podgatunki lub gatunki ryb. Przeważnie tak są przedstawiane w artykułach akwarystycznych. Jednak obecnie w śród akwarystów fachowców przeważa teza, iż wszystkie te formy są jednym gatunkiem ryb. Zgodnie z regułami nomenklatury zoologicznej nazwą obowiązującą jest S. discus, a spotykana powszechnie w literaturze akwarystycznej nazwa S. aequifasciata jest tylko młodszym synonimem. Dodatkowym argumentem który przemawia za jednolitością gatunkową form w rodzaju Symphysodon jest fakt, iż w niewoli krzyżują się one między sobą, dając płodne potomstwo.
Wygląd te ryby akwarystyczne mają barwy dość różne u różnych odmian lokalnych. Najczęściej opisywanymi są:
- odmiana brązowa: znana jest z występowania w dorzeczu dolnej Amazonki i Orinoko. Głównym ubarwieniem ciała jest barwa jasnobrunatna. Zielone, faliste, błyszczące linie przechodzą tylko na głowie ryby akwariowej i grzbiecie oraz również na płetwie grzbietowej i odbytowej. Ma dziewięć ciemniejszych, pionowych pasów są mniej więcej dość równo nasycone kolorem.
- odmiana błękitna: znana jest z występowania w okolicy miejscowości Leticia i Benjamin Constant nad Amazonką. Ryby akwariowe tego gatunku mają główne ubarwienie koloru brunatnego. Mają dziewięć ciemnych pionowych pasów które są mniej więcej jednolicie nasączone barwą. Głowa, pokrywy skrzelowe, płetwy odbytowe, grzbiet i płetwy grzbietowe mają rysunek falistych metalicznie błękitnie błyszczących linii. Taki rysunek niekiedy występuje na całym ciele i jest stosunkowo dobrze widoczny. Prawdopodobnie są to ryby akwariowe które zajmują drugie miejsce pod względem popularności wśród akwarystów. Odmiana błękitna, i również poniżej omawiana forma zielona, pod względem genetycznym są nie stabilne, i stworzono z nich wiele odmian innych o różnym nasyceniu i ilości błękitu oraz zieleni. Znane są one w świecie akwarystyki pod nazwami: Royal Blue Discus, Cobalt Blue Discus, Wattleys Turkis Discus, Turkis Discus, Pampadur Discus, Flachig blau i Flachig grun. U dwuch ostatnich odmian boki ciała ryby są całkowicie metalicznie błękitne bądź zielono błyszczące. Prace hodowlano selekcyjne nad odmianami trwają cały czas i do sklepów akwarystycznych trafiają cały czas różne formy barwne.
- odmiana zielona: występuje w środkowej i górnej części Amazonki, od miasta Tefe w Brazylii do lquitos w Peru - i rzeki Putumayo. Główne ubarwienie ciała ryby akwariowej jest jasno-brunatno-zielonkawe, z dziewięcioma ciemnymi mniej lub bardziej nasyconymi barwą pionowymi pasami. Na głowie i pokrywach skrzelowych, grzbiecie i płetwie grzbietowej i odbytowej przechodzą podłużne, faliste, zielone błyszczące linie.
- odmiana nominatywna: występuje w środkowej Amazonce oraz dorzeczu Rio Negro i Rio Xingu. Głównym ubarwieniem ciała ryby akwariowej jest barwa brunatna. Cechą charakterystyczną tej odmiany są silniej zaznaczone, pionowe pasy: pierwszy, biegnący przez oko, piąty oraz ostatni u nasady płetwy ogonowej, są szersze i ciemniejsze od reszty. Na całym ciele ma rysunek podłużnych, falistych, jaśniejszych linii, które przypominają występujące u formy błękitnej, ale nie są tak intensywnie wybarwione i błyszczące.
W dużych farmach hodowlanych, głównie w południowo-wschodniej Azji i na południu USA, selekcjonuje się wiele form dyskowców o różnym rozmieszczeniu i nasyceniu barw, przeważnie falistych, błyszczących linii i pasów. Paletki krzyżują się swobodnie między sobą, powoduje to że granice między formami są płynniejsze i trudniej uchwytne. Okazy przeznaczone na handel są niekiedy sztucznie rasowane hormonami, co powoduje że w sklepach akwarystycznych szczególnie efektownie wyglądają. Po jakimś czasie działanie hormonu ustaje i ryby akwariowe przybierają swój pierwotny wygląd. Problem ten nie powinien dotyczyć naszego krajowego handlu akwarystycznego, u nas głównie kupuje się niewybarwiony narybek bezpośrednio od hodowców, który je rozmnożył.
Długość odmiana brunatna, zielona i niebieska dorastają do 18 cm, forma dyskowiec właściwy do 20 cm. W akwariach ryby osiągają te wielkości bardzo rzadko.
Cechy płciowe poza czasem rozrodczym odróżnienie płci jest nie możliwe. Artykuły akwarystyczne podają niekiedy, że samiec jest nieco większy i ma szersze płetwy brzuszne, lecz są to cechy bardzo niepewne. Podczas tarła płeć najpewniej rozpoznaje się po zachowaniu ryb.
Charakter te ryby akwariowe są zgodne i spokojne, majestatycznie poruszają się po akwarium, są też dość płochliwe, wrażliwe na choroby nie odpowiednie żywienie i nie odpowiednie warunki panujące w akwarium. Zaleca się żeby te ryby akwariowe były hodowane w specjalnym akwarium jedno gatunkowym, w ławicach o ilość od 6 - 20 sztuk, z nich dobierze się para. Tak wyselekcjonowaną parę można hodować w osobnym akwarium.
Akwarium o pojemności powyżej 200 litrów, dla ryb o długości 6-10 cm co najmniej 40 litrów powinno przypadać na osobnika. Założenie tak sprawia, że w praktyce dyskowce hoduje się w akwarium o pojemności co najmniej 250 litrów. Dobrana dorosła para ryb potrzebuje takiego akwarium tylko dla siebie. Akwarium musi być zarośnięte szerokolistnymi, dużymi, pojedynczo rosnącymi roślinami i zawierać dekoracje z korzeni, zapewnia rybom możliwość ukrycia się za i pomiędzy nimi. Zalecane jest pokrycie około 1/3 powierzchni wody w akwarium roślinami pływającymi. Podłoże powinno być z drobnego żwirku o ciemnej barwie, oświetlenie nie za jaskrawe. Ryby akwariowe nie mogą być narażone na gwałtowne zmiany i ruchy poza akwarium, gdyż są bardzo płochliwe i przez to mogą niebezpiecznie uderzać się o ścianki akwarium i dekoracje.
Woda bardzo miękka lub miękka (twardość węglanowa równa zero). Niewskazane jest zbyt wiele soli mineralnych rozpuszczonych w wodzie, zmniejsza to zastosowanie wody zmiękczonej kationitem. Woda w akwarium musi być regularnie znacznie podmieniana, idealnie klarowna, bardzo dobrze natleniona, lekko kwaśna pH 5,5-6,0, o temperaturze wody 27-30°C. Artykuły akwarystyczne w okresie ostatnich lat wykazują, że forma brązowa, która jest wielu pokoleń rozmnażana regularnie w kraju zaczyna znosić nieco wyższą twardość węglanową i zawartość soli mineralnych w wodzie, co pozwala używać wodę zmiękczaną kationitem. W w czasie tarła wskazane jest trzymanie się podanych wyżej cech fizyko chemicznych wody.
Pokarm ryby akwariowe tego gatunku jedzą rureczniki, wazonkowce, rozwielitki, oczliki, larwy komarów, drobne owady, siekane serce wołowe, dżdżownice. Ryby przyzwyczajają się łatwo do jednego rodzaju pokarmu i nie chcą przyjmować innych. Nie wolno do takie sytuacji dopuścić, ponieważ zapadają wtedy na choroby przewodu pokarmowego i awitaminozę! Wyjściem z tej sytuacji jest, co kilka dni zmieniać rodzaj podawanego pokarmu i przymuszać ryby akwariowe do jego jedzenia, nie podając innego pokarmu tak długo, aż przez kilka dni będą jadły ten, który im podajemy. Szczególnie dotyczy to rozwielitek, oczlików i drobnych owadów.
Rozmnażanie akwaryści uważają za bardzo trudne. Dyskowce mają miano tzw. ryb problemowych. Głównie dotyczy to formy dyskowca właściwego i zielonego, w nieco mniejszym stopniu niebieskiego, a stosunkowo najłatwiej rozmnaża się w akwariach forma brązowa.
Akwarium do rozmnażania najlepiej powinno być tej samej wielkości co używane do ich hodowli. Najczęściej zresztą ryby akwariowe składają ikrę w akwarium hodowlanym.
Musimy jednak spełnienie trzy warunków:
- twardość ogólna wody nie powinna wynosić więcej niż 4°n, twardość węglanowa równa zero. Jeżeli w akwarium hodowlanym jest woda o wyższej twardości, to należy ją obniżyć do tarła. Do zmiękczania wody nie wskazane jest używanie kationitu.
- para do rozmnażania musi dobrać się sama z gromadki hodowanych razem ryb.
- w akwarium musi być zachowana absolutna czystość i regularnie odświeżana woda.
Dobrana para wyróżnia się wyraźnie z gromadki hodowanych ryb. Gdy zauważymy że zaczyna ona czyścić podłoże, szeroki liść, fragment ścianki akwarium, podwodny przedmiot, do składania ikry, to wyławiamy pozostałe osobniki. Można również przenieść dobraną parę do drugiego, podobnego akwarium. Tarlaki muszą mieć zapewniony absolutny spokój !, najlepiej przysłonić ścianki akwarium szarym papierem, tak aby nie niepokoiły ich ruchy i światło z poza akwarium. Po odbyciu tarła i złożeniu ikry tarlaki obejmują nad nią opiekę. Jednak często zdarza się że pierwsza złożona ikra jest zjadane i dopiero z następnych wychowują się młode rybki akwariowe paletki. Młode wylęgają się po 3-6 dniach od tarła i następnie rodzice przenoszą je w inne miejsce. Para nadal opiekują się larwami. Gdy młode ryby akwariowe zaczynają już pływać o własnych siłach zaczynają pierwsze żerowanie. Jest ono bardzo specyficzne i dotychczas w świecie ryb z całkowitą pewnością stwierdzone tylko u dyskowców. Młode rybki akwariowe odżywiają się w pierwszych około dwóch tygodniach wydzieliną skóry rodziców, wykazując tu analogię do odżywiających się mlekiem matki młodych ssaków. Jest to niezapomniany zaiste, widok licznej gromadki maleńkich rybek pływających wokoło rodziców i obskubujących ich. Przystosowanie do tego typu odżywiania jest tak silne, że gdy rodzice są fizjologicznie do tego nie przygotowani, nie następują odpowiednie, okresowe zmiany w skórze, to narybek ginie z głodu. Liczne próby znalezienia pokarmów zastępczych nie dały jednak dotychczas zadowalających rezultatów. Dopiero pod koniec drugiego tygodnia aktywnego życia narybek jest zdolny i wykazuje zainteresowanie innymi pokarmami. Należy go wtedy karmić larwami oczlików oraz siekanym grindalem. Gdy narybek może już samodzielnie się odżywiać należy wyłowić rodziców.
http://ryby-akwariowe.blogspot.com/2011/01/rosliny-akwariowe-pezacz-bagienny.html
http://ryby-akwariowe.blogspot.com/2011/01/plaga-slimakow-w-akwarium-z-rybami.html
http://ryby-akwariowe.blogspot.com/2011/01/akwarium-white-dream-24-l.html
W czasie wychowywania narybku niezbędne jest regularne odświeżanie wody, dobre natlenienie, czystość w akwarium i urozmaicony pokarm. Uwaga: doniesienia różnych akwarystów wskazują, że niekiedy w czasie wychowu młodych następują nieporozumienia między rodzicami, kończące się nieraz tragicznie dla narybku. Gdy zauważymy taką sytuację, odławiamy jednego z rodziców i pozostawiamy tego, który wydaje się lepiej karmić młode.
Ryby akwariowe skalar
- odmiana brązowa: znana jest z występowania w dorzeczu dolnej Amazonki i Orinoko. Głównym ubarwieniem ciała jest barwa jasnobrunatna. Zielone, faliste, błyszczące linie przechodzą tylko na głowie ryby akwariowej i grzbiecie oraz również na płetwie grzbietowej i odbytowej. Ma dziewięć ciemniejszych, pionowych pasów są mniej więcej dość równo nasycone kolorem.
- odmiana błękitna: znana jest z występowania w okolicy miejscowości Leticia i Benjamin Constant nad Amazonką. Ryby akwariowe tego gatunku mają główne ubarwienie koloru brunatnego. Mają dziewięć ciemnych pionowych pasów które są mniej więcej jednolicie nasączone barwą. Głowa, pokrywy skrzelowe, płetwy odbytowe, grzbiet i płetwy grzbietowe mają rysunek falistych metalicznie błękitnie błyszczących linii. Taki rysunek niekiedy występuje na całym ciele i jest stosunkowo dobrze widoczny. Prawdopodobnie są to ryby akwariowe które zajmują drugie miejsce pod względem popularności wśród akwarystów. Odmiana błękitna, i również poniżej omawiana forma zielona, pod względem genetycznym są nie stabilne, i stworzono z nich wiele odmian innych o różnym nasyceniu i ilości błękitu oraz zieleni. Znane są one w świecie akwarystyki pod nazwami: Royal Blue Discus, Cobalt Blue Discus, Wattleys Turkis Discus, Turkis Discus, Pampadur Discus, Flachig blau i Flachig grun. U dwuch ostatnich odmian boki ciała ryby są całkowicie metalicznie błękitne bądź zielono błyszczące. Prace hodowlano selekcyjne nad odmianami trwają cały czas i do sklepów akwarystycznych trafiają cały czas różne formy barwne.
- odmiana zielona: występuje w środkowej i górnej części Amazonki, od miasta Tefe w Brazylii do lquitos w Peru - i rzeki Putumayo. Główne ubarwienie ciała ryby akwariowej jest jasno-brunatno-zielonkawe, z dziewięcioma ciemnymi mniej lub bardziej nasyconymi barwą pionowymi pasami. Na głowie i pokrywach skrzelowych, grzbiecie i płetwie grzbietowej i odbytowej przechodzą podłużne, faliste, zielone błyszczące linie.
- odmiana nominatywna: występuje w środkowej Amazonce oraz dorzeczu Rio Negro i Rio Xingu. Głównym ubarwieniem ciała ryby akwariowej jest barwa brunatna. Cechą charakterystyczną tej odmiany są silniej zaznaczone, pionowe pasy: pierwszy, biegnący przez oko, piąty oraz ostatni u nasady płetwy ogonowej, są szersze i ciemniejsze od reszty. Na całym ciele ma rysunek podłużnych, falistych, jaśniejszych linii, które przypominają występujące u formy błękitnej, ale nie są tak intensywnie wybarwione i błyszczące.
W dużych farmach hodowlanych, głównie w południowo-wschodniej Azji i na południu USA, selekcjonuje się wiele form dyskowców o różnym rozmieszczeniu i nasyceniu barw, przeważnie falistych, błyszczących linii i pasów. Paletki krzyżują się swobodnie między sobą, powoduje to że granice między formami są płynniejsze i trudniej uchwytne. Okazy przeznaczone na handel są niekiedy sztucznie rasowane hormonami, co powoduje że w sklepach akwarystycznych szczególnie efektownie wyglądają. Po jakimś czasie działanie hormonu ustaje i ryby akwariowe przybierają swój pierwotny wygląd. Problem ten nie powinien dotyczyć naszego krajowego handlu akwarystycznego, u nas głównie kupuje się niewybarwiony narybek bezpośrednio od hodowców, który je rozmnożył.
Długość odmiana brunatna, zielona i niebieska dorastają do 18 cm, forma dyskowiec właściwy do 20 cm. W akwariach ryby osiągają te wielkości bardzo rzadko.
Cechy płciowe poza czasem rozrodczym odróżnienie płci jest nie możliwe. Artykuły akwarystyczne podają niekiedy, że samiec jest nieco większy i ma szersze płetwy brzuszne, lecz są to cechy bardzo niepewne. Podczas tarła płeć najpewniej rozpoznaje się po zachowaniu ryb.
Charakter te ryby akwariowe są zgodne i spokojne, majestatycznie poruszają się po akwarium, są też dość płochliwe, wrażliwe na choroby nie odpowiednie żywienie i nie odpowiednie warunki panujące w akwarium. Zaleca się żeby te ryby akwariowe były hodowane w specjalnym akwarium jedno gatunkowym, w ławicach o ilość od 6 - 20 sztuk, z nich dobierze się para. Tak wyselekcjonowaną parę można hodować w osobnym akwarium.
Akwarium o pojemności powyżej 200 litrów, dla ryb o długości 6-10 cm co najmniej 40 litrów powinno przypadać na osobnika. Założenie tak sprawia, że w praktyce dyskowce hoduje się w akwarium o pojemności co najmniej 250 litrów. Dobrana dorosła para ryb potrzebuje takiego akwarium tylko dla siebie. Akwarium musi być zarośnięte szerokolistnymi, dużymi, pojedynczo rosnącymi roślinami i zawierać dekoracje z korzeni, zapewnia rybom możliwość ukrycia się za i pomiędzy nimi. Zalecane jest pokrycie około 1/3 powierzchni wody w akwarium roślinami pływającymi. Podłoże powinno być z drobnego żwirku o ciemnej barwie, oświetlenie nie za jaskrawe. Ryby akwariowe nie mogą być narażone na gwałtowne zmiany i ruchy poza akwarium, gdyż są bardzo płochliwe i przez to mogą niebezpiecznie uderzać się o ścianki akwarium i dekoracje.
Woda bardzo miękka lub miękka (twardość węglanowa równa zero). Niewskazane jest zbyt wiele soli mineralnych rozpuszczonych w wodzie, zmniejsza to zastosowanie wody zmiękczonej kationitem. Woda w akwarium musi być regularnie znacznie podmieniana, idealnie klarowna, bardzo dobrze natleniona, lekko kwaśna pH 5,5-6,0, o temperaturze wody 27-30°C. Artykuły akwarystyczne w okresie ostatnich lat wykazują, że forma brązowa, która jest wielu pokoleń rozmnażana regularnie w kraju zaczyna znosić nieco wyższą twardość węglanową i zawartość soli mineralnych w wodzie, co pozwala używać wodę zmiękczaną kationitem. W w czasie tarła wskazane jest trzymanie się podanych wyżej cech fizyko chemicznych wody.
Pokarm ryby akwariowe tego gatunku jedzą rureczniki, wazonkowce, rozwielitki, oczliki, larwy komarów, drobne owady, siekane serce wołowe, dżdżownice. Ryby przyzwyczajają się łatwo do jednego rodzaju pokarmu i nie chcą przyjmować innych. Nie wolno do takie sytuacji dopuścić, ponieważ zapadają wtedy na choroby przewodu pokarmowego i awitaminozę! Wyjściem z tej sytuacji jest, co kilka dni zmieniać rodzaj podawanego pokarmu i przymuszać ryby akwariowe do jego jedzenia, nie podając innego pokarmu tak długo, aż przez kilka dni będą jadły ten, który im podajemy. Szczególnie dotyczy to rozwielitek, oczlików i drobnych owadów.
Rozmnażanie akwaryści uważają za bardzo trudne. Dyskowce mają miano tzw. ryb problemowych. Głównie dotyczy to formy dyskowca właściwego i zielonego, w nieco mniejszym stopniu niebieskiego, a stosunkowo najłatwiej rozmnaża się w akwariach forma brązowa.
Akwarium do rozmnażania najlepiej powinno być tej samej wielkości co używane do ich hodowli. Najczęściej zresztą ryby akwariowe składają ikrę w akwarium hodowlanym.
Musimy jednak spełnienie trzy warunków:
- twardość ogólna wody nie powinna wynosić więcej niż 4°n, twardość węglanowa równa zero. Jeżeli w akwarium hodowlanym jest woda o wyższej twardości, to należy ją obniżyć do tarła. Do zmiękczania wody nie wskazane jest używanie kationitu.
- para do rozmnażania musi dobrać się sama z gromadki hodowanych razem ryb.
- w akwarium musi być zachowana absolutna czystość i regularnie odświeżana woda.
Dobrana para wyróżnia się wyraźnie z gromadki hodowanych ryb. Gdy zauważymy że zaczyna ona czyścić podłoże, szeroki liść, fragment ścianki akwarium, podwodny przedmiot, do składania ikry, to wyławiamy pozostałe osobniki. Można również przenieść dobraną parę do drugiego, podobnego akwarium. Tarlaki muszą mieć zapewniony absolutny spokój !, najlepiej przysłonić ścianki akwarium szarym papierem, tak aby nie niepokoiły ich ruchy i światło z poza akwarium. Po odbyciu tarła i złożeniu ikry tarlaki obejmują nad nią opiekę. Jednak często zdarza się że pierwsza złożona ikra jest zjadane i dopiero z następnych wychowują się młode rybki akwariowe paletki. Młode wylęgają się po 3-6 dniach od tarła i następnie rodzice przenoszą je w inne miejsce. Para nadal opiekują się larwami. Gdy młode ryby akwariowe zaczynają już pływać o własnych siłach zaczynają pierwsze żerowanie. Jest ono bardzo specyficzne i dotychczas w świecie ryb z całkowitą pewnością stwierdzone tylko u dyskowców. Młode rybki akwariowe odżywiają się w pierwszych około dwóch tygodniach wydzieliną skóry rodziców, wykazując tu analogię do odżywiających się mlekiem matki młodych ssaków. Jest to niezapomniany zaiste, widok licznej gromadki maleńkich rybek pływających wokoło rodziców i obskubujących ich. Przystosowanie do tego typu odżywiania jest tak silne, że gdy rodzice są fizjologicznie do tego nie przygotowani, nie następują odpowiednie, okresowe zmiany w skórze, to narybek ginie z głodu. Liczne próby znalezienia pokarmów zastępczych nie dały jednak dotychczas zadowalających rezultatów. Dopiero pod koniec drugiego tygodnia aktywnego życia narybek jest zdolny i wykazuje zainteresowanie innymi pokarmami. Należy go wtedy karmić larwami oczlików oraz siekanym grindalem. Gdy narybek może już samodzielnie się odżywiać należy wyłowić rodziców.
http://ryby-akwariowe.blogspot.com/2011/01/rosliny-akwariowe-pezacz-bagienny.html
http://ryby-akwariowe.blogspot.com/2011/01/plaga-slimakow-w-akwarium-z-rybami.html
http://ryby-akwariowe.blogspot.com/2011/01/akwarium-white-dream-24-l.html
W czasie wychowywania narybku niezbędne jest regularne odświeżanie wody, dobre natlenienie, czystość w akwarium i urozmaicony pokarm. Uwaga: doniesienia różnych akwarystów wskazują, że niekiedy w czasie wychowu młodych następują nieporozumienia między rodzicami, kończące się nieraz tragicznie dla narybku. Gdy zauważymy taką sytuację, odławiamy jednego z rodziców i pozostawiamy tego, który wydaje się lepiej karmić młode.
Ryby akwariowe skalar
